Scooteren rond Nong Khiaw en reis naar Luang Prabang

24 en 25 November.

Gisteren wilden we graag gaan fietsen maar wat er aan mountain bikes te huur was is voor ons niet echt bruikbaar om het achterland via de onverharde wegen in te gaan, waar we o.a. een aantal Kmong-dorpen wilden bezoeken. Uiteindelijk twee scooters gehuurd en alsnog op weg gegaan met een niet gemakkelijk interpreteerbaar handgetekende kaart (zie afbeelding). Met name de af te leggen afstanden waren er niet op in te schatten. Na het verlaten van het asfalt en het afleggen van een paar kilometer op de eerste onverharde weg bleek dat de scooters niet het meest geëigende vervoermiddel voor deze ruwe deels gladde paden waren. Marcel en Eline geven er nog iets eerder de brui aan dan wij, maar ook wij besluiten na door een prachtig landschap een aantal kilometer verder gereden te hebben dat dit een te risicovolle onderneming is en als we ook de benzinemeter nog rap zien teruglopen besluiten we alsnog om te draaien. Teruggekomen op het asfalt nog zo’n 20 km over de reguliere weg naar het oosten gereden. We passeren een aantal dorpjes waar de kinderen ons vrolijk toezwaaien en we nog wat kiekjes schieten, ondermeer van een aantal in een snelstromende rivier spelende kinderen. Marcel en Eline zijn de andere kant op gereden en komen daar nog in een bruiloft terecht waar ze met drank en gelukstouwtjes worden onthaald. Met name dit contact met de bewoners en hun cultuur (ook al is de conversatie moeizaam) maakt deze reis zo bijzonder.

Vandaag met een luxe busje naar Luang Prabang, zo’n 140 km naar het Zuiden. Onderweg zien we de reden dat we niet met de boot vanaf Nong Khiaw naar Luang Prabang konden, namelijk de bouw van een dam in de rivier de Ou (Nam Ou) die door de Chinezen wordt gerealiseerd. Wat de afspraken daaromheen tussen Laos en China zijn zouden we wel eens willen weten. In ieder geval is duidelijk dat de Chinezen in dit land zeer aanwezig zijn en we krijgen de indruk dat de meeste Laotianen daar niet erg blij mee zijn. 

Luang Prabang is de voormalige hoofdstad van het koninkrijk Laos, dat in 1975 werd opgeheven. Het ligt op het punt waar de rivier Khan in de Mekong stroomt en het stadje straalt nog altijd de pracht en praal uit die samenhing met de statuur als hoofdstad en huisvesting van het koningshuis. Het bevat het voormalige paleis van de in 1975 afgezette koning, dat nu museum is en vele tientallen tempels waaronder blijkbaar het mooiste tempelcomplex van Laos, Wat Xieng Thong. Het is door al deze pracht en praal en het nabijgelegen vliegveld ook een populair toeristenoord en daardoor vergeven van de guesthouses en restaurantjes. De sfeer is er echter zeer gemoedelijk. Na het genieten van een heerlijke Laotiaanse lunch in een zeer sfeervol garden restaurant verkennen we het stadje en begeven we ons naar het beroemde tempelcomplex dat inderdaad zeer de moeite van het bekijken waard is. We sluiten de actieve dag af met een zonsondergang op de hoogste heuvel van de stad, de Phou Si Mountain en we zijn daar bepaald niet de enigen. Tussen de westerse toeristen begeven zich ook een paar moderne monniken (met telefoon en camera) die naast de zonsondergang ook de westerlingen om zich heen vereeuwigen. Blijkbaar mag de Laotiaanse monnik wat meer wereldse goederen bezitten dan in de regels is vastgelegd want daarin lezen wij dat een monnik alleen een driedelige pij, een bedelnap, een scheermes, een naald en een watersafe? mag bezitten. Wellicht bestaat de moderne naald inmiddels uit een multifunctionele smartphone? De zonsondergang is er niet minder fraai om met het gebergte aan de horizon en de Mekongrivier die ervoor langsstroomt. We kunnen weer een mooie dag op ons lijstje bijschrijven.